پتروشیمی ها، بهترین محل مصرف گازهای فلر

با گذشت سال ها از تولید نفت و باز شدن پای فلرهای گاز به مناطق نفتی و گازی کشور، یک چالش واحد پیش روی دولت های مختلف در بخش نفت قرار داشت: جلوگیری از سوختن گازهای همراه نفت. این اقدام نه تنها موجب ضایع شدن منافع ملی از بین رفتن ثروت کشور می شود، بلکه آثار مخربی بر محیط زیست منطقه مربوطه دارد. جمع آوری این گازها، برای ایجاد درآمدزایی و همچنین جلوگیری از آلودگی محیط زیست علاوه بر فناوری و سرمایه گذاری، نیازمند تعریف یک مقصد مصرف مناسب است. طبق گفته کارشناسان صنعت پتروشیمی می تواند یکی از مقاصد مصرفی این گازها به شمار رود که بیشترین ارزش افزوده همراه با اشتغالزایی گسترده را به همراه داشته باشد. در اغلب فرآیندهای شیمیایی مانند پالایشگاه های نفت و گاز و مجتمع های پتروشیمی، یکی از ابزارهای ایمنی و کنترل فشار، شبکه رها سازی گازهاست که درآخرین قسمت این شبکه برج فلر قرار دارد. دراین شبکه گازهای اضافی پس از جمع آوری از واحدهای مختلف به سمت برج فلر فرستاده می شود تا سوخته شوند. حجم زیادی از این گازها از ارزش سوختی بالایی برخوردارند و در بعضی موارد می توان از آنها به عنوان خوراک واحدهای مختلف نیز استفاده کرد. سابقه اجرای طرح جمع آوری گازهای همراه میدان های نفتی در شرکت ملی نفت ایران به سال ۱۳۴۹ همزمان با تاسیس شرکت ملی گاز ایران برمی گردد. حتی می توان دلیل اولیه ایجاد شرکت ملی گاز ایران را جمع آوری گازهای همراهی دانست که در میدان های تحت مدیریت شرکت ملی مناطق نفت خیز جنوب سوزانده می شد. در دهه ۵۰ به دلیل عدم بهره برداری از میدان های مستقل گازی، گازهای همراه پس از جمع آوری و فرآورش به خط لوله اول سراسری (به طول ۱۱۰۰ کیلومتر) به منظور گاز رسانی شهری و نیروگاهی (بخش هایی از شیراز و تهران) تزریق و بخش عمده ای از آن نیز به شوروی سابق صادر می شد. در جهان سالانه افزون بر ۱۵۰ میلیارد متر مکعب گاز تحت عنوان فلرینگ (یا سوزاندن گازها توسط مشعل) به مواد آلاینده تبدیل می‌شود که بر اساس آمارهای بانک جهانی این رقم چیزی معادل یک سوم مصرف گاز کل اروپا است. از کل حجم گازهای آلاینده، ۷۵ درصد آن متعلق به ۱۰ کشور است که ایران هم جزء آنها محسوب می شود. این موضوع مهم و این شرایط از دید مجامع بین‌المللی حامی محیط زیست مخفی نمانده و مطابق با پروتکل کیوتو (Kyoto) که یکی از اسناد الحاقی کنوانسیون سازمان ملل متحد درباره‌ تغییر آب و هوا به حساب می‌آید، کشورهایی که در جهت رفع آلایندگی‌های صنایع خود اقدام پیشگیرانه نداشته باشند، جریمه می شوند.